Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
|
Beheerder |
Behandel haar als ieder ander zonder haar te ontzien.
Haar vermijdingsgedrag is geen legitimatie om het slachtoffer te spelen want juist daarmee houdt ze haar voordelen in stand.
Je hoeft er dus geen rekening mee te houden foor op je tenen te lopen.
Slachtoffergedrag is een dwang die de omgeving wordt opgelegd. Kun je ook passieve agressie noemen, het induceren van een schuldcomplex.
Zoals ik vaker zeg, "word je eigen ouder".
Jij alleen kunt dat kind in je verzorgen en liefhebben.
Wie geen liefde heeft gekend kan die ook niet doorgeven.
Van jezelf houden kan moeilijk zijn of ook egoïstisch.
Van jezelf houden met behoud van zelfreflectie en dus incalculeren van fouten en gebreken is nog moeilijker.
Maar wel de enige weg naar de uitweg.
Onvoorwaardelijke liefde is de mooiste, maar weinig mensen bezitten zo'n grote liefde.
Immers die laat ieder vrij.
Dankjewel voor je reacties, Sheherazade. Ik heb daar echt heel veel aan. Het helpt mij om alles in perspectief te zetten en te zien dat ik niet diegene ben die hier aan schuldig is.
Gisteren weer aan het boksen gegaan, kon concluderen dat ik vorige week alles er al uit heb geslagen. Bijna geen puf meer om lekker in te slaan op de bokszak... Misschien is het iets dat ik om de zoveel weken moet uitoefenen.
Volgende week weer aan de studie en vorige week heb ik er niets, maar dan ook niets, aan gedaan. Afgelopen week alleen een beetje in de ochtend. Vandaag de gehele ochtend en een deel van de middag. Het rare is dat ik alleen maar agressie voel opborrelen. Ik doe er niets mee, maar ik moet flink op mijn tanden bijten. En soms wil ik alles in de lucht gooien.
Ik kan alleen niet plaatsen waar deze agressie plotseling vandaan komt. Het is wel iets dat vaak voorkomt in het weekend. Combinatie van studiestress + thuissituatie?
Ja, kan heel goed dat het door de stress komt. Wat wel zo is, is dat de griep de ronde doet. Misschien heb je een beetje het opgelopen, maar je immuunsysteem is sterker dan de griep. Dan word je toch een beetje slapjes. Vakantie laat stress afkicken. Als je het alsmaar druk hebt en ineens tot rust mag komen dan kun je je een beetje onrustig voelen. Het weekend kan je misschien weer stabiliseren. Maandag gaat het gewone leventje weer door. Regelmaat is ook weer gezond.
|
Beheerder |
Agressie is opgekropte woede door frustraties.
Innerlijk ben je ook woedend op je moeder, maar het "slachtoffer" moet ontzien worden, terwijl de stoom bijna uit je oren komt.
De woede is de eerste drempel, daarna komen de werkelijke, ver weg gestopte emoties en gevoelens boven en de herinneringen.
Je zou het liefst alles opblazen, maar dat is de gemakkelijke weg nemen.
Ben inderdaad niet helemaal fit, maar het wilt ook niet doorzetten. Bij mij is het meestal de middenweg en daar word ik niet heel erg gelukkig van. Kan mij niet voor de volle honderd procent ergens voor inzetten.
Misschien moet ik even bijhouden wanneer die agressieve gevoelens op komen. Het voelt in ieder geval niet fijn aan.
|
Beheerder |
Agressie is nooit leuk. De adrenaline brengt onrust/stress teweeg en blijft ook lang in je lijf zitten.
Maar die gepreoccupeerdheid veroorzaakt concentratieproblemen, het innerlijk vraagt om aandacht en ("lenkt" Duits) buigt/ leid je aandacht af. Soms kan dit tot verstrooidheid en fouten voeren die vaak met toenemende faalangsten en controles in stand wordt gehouden.
Dat zijn "symptomen" van een innerlijk probleem.
Wie de diplomatieke middenweg zoekt vermijdt soms elegant de conflicten, maar die kunnen zich wel eens niet laten onderdrukken.
Voor jezelf opkomen is je waarschijnlijk moeilijk. Eerder voeg je je naar anderen om de stress te vermijden en de sfeer niet te bederven.
Noem het maar opofferen. Maar het kan ook een vorm van gebrek aan weerbaarheid zijn en ook lafheid of karakterzwakte.
Nu zijn die laatste etiketjes niet echt van toepassing op jou. Maar van je af bijten is weleens nodig, al kan dat ook beschaafd, anders wordt je gedomineerd of genegeerd.
Assertiviteit hoeft geen agressiviteit te worden.
Dan denk ik dat ik onderbewust al snel emoties onderdruk. Ga ongemerkt toch snel op mijn tenen lopen thuis. Vandaag ook al. Ik wil meer puur gaan eten (minder uit zakjes en pakjes, minder kant en klaar) en was vandaag de gehele middag bezig in de keuken voor morgen en overmorgen. Zaterdag de boodschappenlijst doorgegeven aan mam. Vond ze toch wel veel en duur, maar toch gehaald na wat tegenstribbelen.
Vandaag dus in de keuken gestaan, vroeg ze verontwaardigd aan mij of wat ik thuis eet niet goed genoeg is en vroeg ze waarom ik zoveel maak. Uitgelegd dat ik wat minder uit pakjes en zakjes wil eten en dat ik zelf in de hand wil hebben wat ik voor lunch eet en diner als ik op school moet eten. Met veel gemor accepteerde ze het.
Vandaag weer een rondje hardgelopen, in de weilanden dit keer. Voelde mij al de gehele dag raar: soort van griepgevoel in mijn buik in combinatie met dat gevoel wat je krijgt als je rood aanloopt van schaamte. Wilde dat eruit lopen, maar het werd niet beter. Eerder misselijk en hoofdpijn. Voelde ook de tranen achter mijn ogen branden, maar op de een of andere manier ga ik gapen om het te onderdrukken. Heb zelfs even op een bankje gezeten om de tranen de vrije loop te laten gaan, maar niets. NIKS. Waarom :(
|
Beheerder |
Heb geduld, wat je lang hebt onderdrukt zal er niet ineens uit komen.
Je moeder betrekt het weer op zichzelf en probeert je een schuldgevoel aan te praten.
Maar ze laat je niet je eigen manieren ontdekken en leven.
Jij kookt of maakt dingen voor jezelf klaar, daar is niets mis mee, want dat moet je later ook doen.
Een goede moeder zou het juist aanmoedigen en accepteren of trots zijn als je iets presteert en op eigen benen staat.
Maar sommige moeders kunnen het niet aanzien dat hun kinderen zelfstandig worden omdat ze zelf in een leegte leven.
Ze leven via hun kinderen en gunnen hen zelfs geen relatie, dat zien ze als een vorm van verraad.
Rood worden en schaamte. Waarom zou jij je moeten schamen?
We leven voor een deel in een eer en schaamtecultuur, dat is het oude opvoedingssysteem.
In plaats van iemand te stimuleren en prijzen wordt er kritiek uitgeoefend als men anders is.
Maar iedereen is anders en niemand is een modelpoppetje.
Zo hoef je ook geen kloon te worden van je ouders of wie dan ook.
De eer en schaamtecultuur is een collectief gedragspatroon behorend bij hechte gemeenschappen die op een clan zijn gebaseerd.
Tegenwoordig heerst er een sterke individualisering, juist als verzet tegen dat starre patroon.
Het probleem zit niet echt in jou, het is je opgedrongen.
Noem het maar een neurotiserend gezinsverband.
Waar er een rondloopt, veroorzaakt dat een druk op de anderen, die inderdaad gedwongen worden op hun tenen te lopen.
Zij moeten worden ontzien, maar zij ontzien jou niet.
Integendeel, ze dwingen je in bochten te leven en zitten vol verwijten.
Het is wel goed dat je wat beweging zoekt en de energie afvoert.
Je zult door een moeilijke periode gaan, maar er is licht aan het eind van de tunnel.
Jij hebt in elk geval hulp gezocht en probeert je eigen weg te ontdekken.
Als je moeder liever kniezend aan de kant wil blijven staan, laat haar dan maar staan.
Zeuren is ook een manier om de aandacht op zich te blijven vestigen.
Verwijten zijn vaak pervers op zich zelf gerichte erotische tendensen. (negatieve eigenliefde die anderen aan zich bindt)
Zo zien ze kinderen als delen van zichzelf en leggen hen op een Procrustesbed.
Liefde dient echter vrij te laten.
Ik trek ook "toevallig" de laatste week vaak de inzichtskaart "kies je eigen leven" :')
Wat laat (studie), maar bedankt voor je bemoedigende woorden, Sheherazade. Daar ben ik echt heel blij mee :)
De laatste weken wordt het onderbewuste steeds meer bewust. Zo ben ik er achter gekomen dat ik vaak op mijn tanden bijt, zelfs als ik in bed een boek lig te lezen. Het heeft te maken met stress, las ik.
|
Beheerder |
Tanden knarsen is een vorm van bijtkracht en wil die teveel onderdrukt wordt.
Dus deels stress maar vaak een onderdrukte woede en verzet.
Primitief zou je soms iemand wel willen bijten als een dier.
Van zich afbijten, of doorbijten, zijn bekende uitdrukkingen die wilskracht, doorzettingsvermogen en koppigheid aanduiden.
Leven in een onderdrukkend milieu veroorzaakt onbewuste spanningen die zich in je lichaam ophopen.
Dat kan tot fasciculaties voeren (kleine onwillekeurige spiercontracties en schokjes).
Soms zelf schoppen en spasmen.
Misschien is yoga iets voor je om te leren ontspannen?
Ik doe al aan yoga, ongeveer een keer per week (afhankelijk van mijn rooster en de beschikbaarheid op de studentensportschool). Dan is het zeker aan te raden om dat vaker per week te doen?
|
Beheerder |
Yoga zou je elke dag enkele minuten moeten beoefenen op vaste tijden.
Even informatie zoeken dan maar.
Ik had net nogal een triggersituatie. Ik woon in een gehorige flat en sinds kort woont er naast ons een gezin met een jongen van een jaar of acht. Het is vanavond al de tweede keer dat deze jongen overstuur is, en niet zo'n klein beetje ook. Hij schreeuwt de oren van je hoofd en het verdriet gaat door mijn merg en been in ieder geval.
En ik moest meteen denken aan mijn kindertijd. Nou ja, het overspoelde mij. Ik had er nooit zo bij stil gestaan.
Dat als je je emoties liet zien, zoals boosheid, dan werd dat bestraft met de boosheid van mijn ouders. Mam kon zich nogal inhouden, maar vader niet. Als hij boos werd, dan kon hij je wel eens tegen de muur klemmen. Dan kon je schreeuwen en huilen wat je wilde, maar het hielp niet. En als je dreigde met de politie, dan dreigde hij weer om jou uit huis te zetten. Kan mij nog herinneren dat ik buiten keihard van hem wegrende, maar hij was sneller en greep mij hardhandig beet. Dan was zijn hoofd rood en uit zijn mond kwamen allerlei beschuldigingen rollen.
Bah. Ik wilde dit even kwijt.
|
Beheerder |
Dat zijn heel nare en bedreigende situaties.
Je vader was zelf onbeheerst en hij verwacht dan dat jij je emoties inslikt?
Dat zijn zijn frustraties die hij dan afstraft door jou te molesteren of af te blaffen.
Het is schandalig als kinderen niet boos of verdrietig mogen zijn, ook al zal dat niet altijd terecht zijn.
Maar als een kind uitgeraasd is kun je er wel mee proberen te praten.
Een kind kan niet worden verweten dat het nog geen volwassen relativeringsvermogen bezit.
Kinderen reageren nog bijna bipolair, zwart/wit dus of dichotoom. (borderline)
Door met hun fysieke geweld en als een boze reus kinderen klem te zetten is zeer vernederend en een vorm van kindermishandeling.
We noemen het verbaal geweld, wat soms nog erger kan zijn als fysiek.
De ouder verandert op dat moment in een monster of draak.
Aangezien een kind geen kant uit kan en de enige grond de ouderlijke is staat het gewoon in angst.
Dat is dan ook de stok die mishandelende foute ouders of "opvoeders" hanteren, angst aanjagen.
De zwarte demagogie van Alice Miller.
Waarom zou een kind dat huilt geslagen moeten worden? Dat is niets anders dan macht botvieren en emoties onderdrukken.
Een vorm van zelfbevrediging want de ouder "wil er geen last van hebben". Het is vaak een vorm van sadisme.
Dat is echter geen gezag hebben, integendeel. Het is meer kadaverdiscipline.
Woede stil je niet met woede. Dat is meer het voeden van het beest.
Laatst zag ik een moeder die haar meisje van 5 ruw tegen de muur drukte openlijk op straat.
Met haar grote rode hoofd vlak voor het kind staan brullen en het dan aan de arm meesleuren en door elkaar rammelen.
Wat een vernedering. Je vraagt je af wat voor oude compensatie of wraak die moeder heeft in te halen?
Je handen jeuken als je dat ziet gebeuren en ben er dan ook naar toegelopen met een waarschuwing tegen kindermishandeling.
Wat er daarna gezegd werd wil je niet weten. Arm kind.
Bah, dat is naar. Kan er ook niet tegen als ik zoiets zie gebeuren. Gelukkig heb ik het (nog) niet zien gebeuren.
Mijn vader was altijd heel hypocriet (liet altijd de deur openstaan, maar als jij dat deed, dan was jij fout en dom en blablabla...). Kan ook totaal niet tegen dat soort mensen. Het is een soort van onrecht die je aan wordt gedaan. Als ik films kijk waarin mensen onrechtvaardig worden behandeld/als ik het lees/als ik het zie, dan komen die gevoelens weer naar boven.
|
Beheerder |
Domme mensen projecteren eenvoudig alles en de ander is altijd debet aan hun ongenoegen of onredelijkheid.
Kinderen moeten zich dus zo gedragen dat zij er geen last van hebben.
Waarom beginnen zulke mensen eigenlijk aan kinderen?
In feite zijn het zelf nog kinderen die b.v. hun oudercomplexen op kinderen overdragen.
Hoe gemakkelijk is het immers een kind te overdonderen. Ik vind het laf.
Een moeder begon te commanderen en schreeuwen, omdat een kind uit de winkel wegliep naar buiten om te spelen.
Ze wond zich nog verder op, omdat het niet luisterde.
Maar ik dacht, als ik dat kind was, liep ik ook bij jou weg.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 8 jaar geleden door Sheherazade.
De hel is losgebarsten. Ik heb gezegd dat ik niet met haar maatschappelijke werker wil praten, omdat ze van haar probleem nu mijn probleem maakt. Ze moet eerst aan zichzelf werken. En nu ben ik diegene die het hele proces van goede communicatie verstoort volgens haar. Omdat ik niet naar de maatschappelijke werker wil. Huh. I'm outta here.
|
Beheerder |
Haha, niet laten manipuleren.
Er is met jou niets mis.
Als er iemand goed communiceert ben jij het wel.
Zij moet dat duidelijk nog leren.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
Ik heb vandaag gevraagd of ze er over wil praten, maar ze moet er nu over nadenken. Ondertussen is ze wel boos op mij en vlucht ik mijn kamer in, haha.
Ze wilde niet praten omdat "het toch wel zal uitdraaien in een ruzie". Eh, met jouw manier van communiceren wel ja. Na aandringen is het toch gelukt en ik voelde mij meer de volwassene dan zij. Veel "jij"-verwijten, maar goed, op de tanden bijten dan en open communiceren, anders komen we niet verder. Toen ik vroeg wat ik nou anders moet doen had ze daar geen antwoord op... Heel vreemd als je met deuren gaat slaan en boos op mij wordt, maar je hebt geen feedback voor mij hoe ik het anders moet doen?! Ben wel blij dat ik op een lerarenopleiding zit, anders had ik nooit geleerd om open te communiceren en transparant te zijn...
Nu maar afwachten hoe het gaat aflopen.
|
Beheerder |
Boos worden en met deuren smijten is onmacht.
Dat kun je geen communicatie noemen het is meer een machtsstrijd (meer die van de sterkste)
Het is duidelijk dat zij die al heeft verloren.
Maar goed er zit toch vooruitgang in en je laat je niet meer manipuleren.
Je ontdekt je eigen kracht.
Het duurt altijd een poosje voor het kwartje valt.
Dus laat haar er maar even op broeden, tot de eieren uitkomen.
Ik heb vandaag dus het boek "Verslaafd aan liefde" opgehaald bij de bibliotheek en ik las de eerste bladzijden in de woonkamer, in het bijzijn van mijn moeder. Plotseling voelde ik mij erg gespannen, en ik begon mij zelfs wat misselijk te voelen. Heel vreemd. Het voelde alsof mam mij alle energie ontnam...
Ik heb er even over na zitten te denken en ik kan alleen concluderen dat het komt omdat ik "liefde" totaal niet koppel aan mijn moeder. Het voelt alsof ik die liefde ook niet verdien. Ik zie gewoon hoe zij zichzelf haat en verafschuwt en ik zie haar ook niet voor mij als een liefdevol persoon. En dan werk ik aan mijn eigen geluk door veel te lezen, dingen te doen die ik leuk vind en veel te ontdekken, en dan voel ik, op een of andere manier, alleen maar medelijden met haar. Hoe harder ik aan mijzelf werk en de obstakels wegwerk, des te zieliger vind ik het voor haar. Terwijl ze zelf haar eigen geluk in handen heeft - ík ben daar niet verantwoordelijk voor. En toch kan ik het niet loslaten en accepteren dat de bal bij haar ligt.
Ook schoot mij opeens te binnen dat ik sinds groep 3 (schatting) medelijden heb met mijn moeder. Ik had bijvoorbeeld een circus op school en ik klampte mij aan mam vast, omdat ik wilde dat ze bleef, omdat het zo leuk was. Zij at dan thuis saaie boterhammen en ik at superdeluxe pannenkoeken. Volgens mij is dat het cruciale punt geweest waardoor ik niet meer vol kan genieten van de leuke dingen, omdat ik dan denk aan mam en dan medelijden heb met haar. Ik gun mezelf dus geen leuke dingen meer, omdat ik het zielig vind voor mam.
Daarbij voel ik elke keer een spanning in mij terugkomen als ik bijvoorbeeld heel relaxed sta te douchen en zij de badkamer binnenkomt. Ik kan mij gewoon niet ontspannen als zij in de buurt is, omdat ik dan een schuldgevoel krijg. Hoe kan ik dit verwerken en wél genieten van het leven?
|
Beheerder |
Je moet je natuurlijk nooit schuldig voelen als je gelukkig bent en leuke dingen doet.
Dat zij dat niet kan is haar probleem.
Niet zelden worden onuitgesproken verwijten gekoesterd (passieve agressie) die schuldgevoelens bij de ander induceren.
Ze voelen zich dan in de steek gelaten of verraden. (Slachtoffergedrag)
Jij kunt niets doen aan het lege nestsyndroom, dat zal ze zelf op moeten lossen.
Als haar leven zo leeg is zonder kinderen, of iemand om haar problemen aan op te hangen, is dat haar probleem.
Jij doet je best en werkt eraan. Meer kun je en moet je niet doen.
Het is nu eenmaal zo, dat kinderen op eigen op eigen benen moeten leren staan. Dat is de zin van het leven.
Misschien moet zij dat ook eens leren.
Je moet haar niet zielig vinden. Ze heeft de mogelijkheden er zelf iets aan te doen.
Laat ze die mogelijkheden liggen, is dat haar verantwoording.
Wie is hier eigenlijk het kind?
Communicatie is de sleutel. Maar wie dat niet in wil zien is niet te helpen.
Zoek nooit liefde bij iemand die dat niet bezit.
Een koelkast onttrekt warmte aan zijn innerlijk en staat warmte af.
Mensen onttrekken soms warmte aan hun omgeving om hun innerlijk af te koelen.
Het is duidelijk dat jij nog van haar houdt.
Maar liefde is geen reddingsboei en hoeveel je er ook insteekt er komt niets van retour.
2 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.