Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Het verstand vindt inderdaad dat ik haar niet zielig moet vinden, maar het gevoel zegt het tegenovergestelde. Kan mij vannacht alleen een stukje van een droom herinneren dat ik voor iets wegrende en vervolgens in een enorm spinnenweb rende. En ik weet niet precies meer of er geel-zwarte spinnen in het web zaten (honderden ervan) of dat er een zwerm geel-zwarte wespen achter mij aan vloog en ik daardoor het spinnenweb in liep (ik ben bovendien licht allergisch voor een wespensteek). Zal hier vast wel mee te maken hebben.
Ik deed gisteren bovendien de spiegeltest uit het boek "Verslaafd aan liefde" en er stond dat verderop in het boek de test werd uitgelegd. Heb de test wel gedaan zonder verder nog gelezen te hebben wat precies het doel was, maar het deed ongelooflijk veel pijn en de woede en verdriet borrelde weer op.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Magnet.
|
Beheerder |
Een spinnenweb is vaak een web vol intriges.
De spin is meest een vrouwelijk symbool (negatief moedersymbool)
Herinner je nog die droom met het vangnet?
http://www.droominfo.nl/phorum/0/30892/vliegende-peuter-en-onweer
Tegenstrijdige gevoelens.
Verstand versus gevoel.
Je mag best van haar houden maar haak je niet naar iets wat ze niet bezit?
Het is jouw behoefte die je projecteert. Zij is dan de kapstok van een haat/liefde relatie.
Wespen daarentegen staan voor agressie en meer mannelijke irritante elementen. (ergernis, opwinding, woede, stekende kritiek)
Wespen en het net zijn elkaars tegenpolen. Jij bent er de speelbal van, vooral als je loyaliteit op de proef wordt gesteld.
Slachtoffergedrag gaat altijd gepaard met loyaliteitstoetsen. Maar nooit is het voldoende (onverzadigbare aandacht behoefte)
Bodemloze put uit Baba Yaga.
Wat wordt er bedoeld mijn oma begeleid me ?kan iemand me op weg helpen
|
Beheerder |
[quote]Wat wordt er bedoeld mijn oma begeleid me ?kan iemand me op weg helpen[/quote]
Dat is de idee dat een overledene over je waakt en leidt.
Soort beschermengel dus.
Maar iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf en dient zijn eigen weg te gaan.
Een beschermengel zal je ook niet altijd behoeden voor een valkuil of een tegenslag.
Een goede engel helpt je er hoogstens beter mee om te gaan.
Je moet echter zelf je keuzes maken. (goed of kwaad)
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
Ik was even in de war van bovenstaande, haha.
Ik denk dat ik maar moet accepteren dat ik mijn moeders situatie niet ga veranderen, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Net weer: ik kwam thuis na fitness en zij zat op de bank, tegen mij zeggen dat die en die weer geld nodig hebben omdat ze op de televisie zijn in een reclamespot (het zijn radiodj's). Ik zeg dat ze haar vooroordelen eens opzij moet schuiven en zeg ook dat datgene waar ze zich aan ergert ook iets over haarzelf zegt. Maar ze wuifde het weg en wilde mij niet geloven.
Hoe ga ik voor mijzelf, en voor haar, duidelijk maken waar mijn grens ligt? Voornamelijk voor mijzelf, ik slik alles voor zoete koek en kom er te laat achter dat iemand over mijn grenzen is gegaan.
|
Beheerder |
Tja als je de paaltjes laat verzetten houd je geen leefruimte meer over.
Het is aan jou om je grenzen te bepalen en duidelijker aan te geven.
Het is aan haar om dat te respecteren.
Het is niet jouw probleem als ze meent geld te moeten doneren aan wie dat helemaal niet nodig heeft.
Maar het appelleert wellicht aan haar slachtoffergedrag en het feit dat zij niet als crisis actrice in beeld is.
Het kost altijd inspanning terrein terug te winnen en daartoe moet je er eerst bewust van worden.
De ander zal het verlies van het gewonnen gebied (en de macht) met alle middelen proberen te voorkomen.
Dat heet handhaving van de status quo.
Jij op jouw beurt hebt last van een loyaliteitsconflict want een kind is per definitie loyaal aan de ouders.
Dat zul je niet merken bij rebellen en pubers die zich losweken of vechten, maar in het begin gaat dat beslist op.
Het kind is immers afhankelijk van zijn verzorgers. Dus die ondergeschiktheid is in feite een zelfbescherming en egoïstisch getint.
Als je die connectie los wilt laten, ontstaat vaak angst en daarom wordt tegen alle gevoelens en wrevel in de zelfwording en eigenwaarde van het kind ondergeschikt gehouden aan de oude macht. Ook dat is dus een vorm van zelfbescherming (of bevrediging) van twee kanten.
Zolang de orde maar staat zal er niets veranderen, maar er moet iets veranderen.
In de natuur worden de kinderen als voedselconcurrenten verdreven uit het territorium van de ouders. Soms gedood als ze niet gaan.
Het is de mens die tegennatuurlijk kinderen wil vasthouden tot het onhoudbaar is geworden.
Je moeder wil geen verandering want dat verstoort haar gedragsstructuur. Maar rigiditeit is niets anders dan geen aanpassingsvermogen bezitten, of zelf geen oplossingen zoeken. Jij doet dat wel.
Het is niet aan jou om haar te veranderen, dat moet ze zelf doen, jij ook.
Wie niet wil erkennen dat er een probleem is, zal dat ook niet kunnen veranderen. (narcistische ontkenningsfase)
Ah, dat heeft vast te maken met de angst voor afwijzing door anderen en vervolgens ook zelfafwijzing. Dat boek heeft echt mijn ogen geopend...
Ben vandaag weer naar de psycholoog geweest en het komt er eigenlijk op neer dat ik mij een stuk beter zal voelen als ik op mijzelf woon. Helaas gooit het leenstelsel roet in het eten. In ieder geval heeft de situatie met mijn moeder alles met de situatie met X te maken. Omdat ik thuis geen aandacht, bescherming en verzorging krijg en er geen ruimte is om mij te uiten zoals ik ben, heb ik dat bij X wel gedaan, die daar goed op reageerde. Maar het liep een beetje uit de hand, haha. Het is in ieder geval niet gek dat ik nog steeds snak naar X, al vind ik van wel. Wil het liever uit de weg ruimen.
Hetzelfde met het schuldgevoel jegens mijn moeder: het hoort niet, maar ik voel het wel. Dus dat is iets waar de uitdaging ligt, zoals wij dat in het onderwijs zeggen, haha.
|
Beheerder |
Het schuldgevoel bij je moeder is geïnduceerde schuld.
Dat komt door al dan niet uitgesproken verwijten.
Zij ziet het als verraad als je op eigen benen wilt staan.
Een goede ouder zou het juist waarderen en stimuleren ook al is het moeilijk een kind los te moeten laten.
Maar wie volwassen is weet dat het de wet van de natuur is.
Iemand die echter zelf niet volwassen is blijft hangen en klitten.
Ze moet toch beseffen dat haar toekomst en leven nu eenmaal in het huwelijk ligt en niet in jou als aanhangwagentje.
X behandelde je zoals je iemand die opgroeit moet behandelen. Namelijk eigen initiatieven honoreren.
Daarmee was hij een soort vervangende vaderfiguur.
Alleen moet jij dan niet het kind gaan spelen of de afhankelijke partij.
Of erger de erotische betrekking stimuleren.
Leeftijdsverschillen zijn betrekkelijk.
Maar als je niet los komt van je projecties zullen ze een valkuil worden in een relatie.
Knallende ruzie gehad met mam en ik weet gewoon niet meer hoe ik moet handelen.
Ik had vandaag mijn dag niet en was kortaf naar mam. Kreeg meteen de vraag wat ik haar misdaan had en of ze wat verkeerd had gezegd. Toen zei ik "stop, ik wil er niet over discussiëren" maar ze ging door. Toen ben ik maar een eindje gaan fietsen, letterlijk. Even ontsnappen en de natuur in.
Daarna kwam ik terug en ik zei dat ik er chagrijnig van word dat ik altijd de vraag krijg wat zij mij heeft misdaan, en dat ze niet kan loslaten en accepteren dat het buiten haar ligt en dat ik er verdrietig van word dat ze blijkbaar niet genoeg zelfvertrouwen heeft. Toen kwam haar slachtoffergedrag weer: "Denk je dat ik niet...?" "Hoe denk je dat ik erover denk?" En ik legde uit dat ik altijd naar mijn kamer ga omdat dat de enige plek is waar ik mijzelf wél kan zijn, zonder elke keer neergesabeld te worden over mijn gevoelens en doen en laten. Maar alles is mijn schuld, omdat ik altijd naar mijn kamer ga en ik niet met haar wil praten bij de maatschappelijk werker. En elke keer zei ze dat mijn gevoelens niet waar zijn en toen ben ik kwaad en huilend weggelopen, want ik kan niet communiceren met haar op deze manier.
|
Beheerder |
[quote]"Denk je dat ik niet...?" "Hoe denk je dat ik erover denk?"[/quote]
Hoe zou jij moeten weten wat zij "denkt".
Bovendien verwisselen vrouwen nogal eens hun gevoel en verstand.
Waarmee dus dat gevoel als een feit wordt gepresenteerd, terwijl het niet meer dan een subjectieve vooringenomenheid of projectie betreft.
Hoe kan ze verwachten zelf niet open zijnde, dat jij dat wel bent?
De communicatie is verstoord. Dat kan alleen overwonnen worden met elkaars projecties terug te leren nemen.
Dat zou met een goede communicatie en leren luisteren best opgelost kunnen worden.
Maar wie niet in wil zien, ziet minder dan een blinde.
Weglopen is natuurlijk geen oplossing, maar je zou wel kunnen zeggen, "daar kom ik later op terug", of, "op dit moment wil of kan ik daar niet over praten". De ander moet je ook die ruimte geven. Als de communicatie door sterke gevoelens wordt beïnvloed, kun je niet helder denken of formuleren, dat escaleert.
Wat jouw gevoelens zijn gaat haar niet aan, tenzij het de onderlinge omgang bemoeilijkt.
Je hebt het recht op een eigen leven, gedachtegang en gevoelens.
Daar hoef je geen verantwoording over af te leggen, nog je schuldig over te voelen. Dat kun je ook rustig zeggen.
Daarmee geef je grenzen aan.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.