Reality check

Die onrust lijkt mij wel juist.
We projeteren graag en menen dat "demonen" ons beheersen maar vergeten dat een complex of drift zich als een demon gedraagt.
Men is immers bezeten door een idee, drift, woede, of neurose.
De zwartheid betekent eenvoudig dat het niet herkenbaar is en dus nog geen gezicht heeft.
Het is een gedachte of invloed die spookt.

De slaapparalyse overvalt je gewoon. Weinigen kunnen dat bewust opwekken.
Het is als een losmakingsproces met subjectief beleefde levitaties of uittredingen.
Een reality check zijn details onderzoeken die als bekend voorkomen.
Maar de droom wijkt altijd af van de realiteit en het onbewuste is er een meester in om de aandacht af te leiden naar andere beelden en je zo mee te slepen in een gewone droom of een virtuele werkelijkheid.
Maar ondanks dat er altijd een fantasmagorie aan beelden ontstaat kunnen er wel realistische details in voorkomen of informatie die daadwerkelijk kan kloppen of een stukje toekomstige gebeurtenissen schetsen. (zelden concreet herkenbaar, meestal symbolisch)
Het onbewuste schetst nooit eenduidige beelden.

Je ziet dus wel duidelijk in dat het gebruik van drugs gevaren opleveren kan en dat ook de spirituele ervaringen niet altijd zo aangenaam zijn.
Wie spiritueel wil groeien of individualiseren zal geen enkele moeilijkheid bespaart blijven dat levert dus een moeilijk leven op.
Maar alleen door moeilijkheden leer je.
Drugs kunnen deuren openen die niet meer dicht willen.
Sommige deuren zijn met ketenen afgesloten en kunnen dat ook beter blijven.
Zeker als er ernstige trauma's bestaan is het niet zonder gevaar ermee geconfronteerd te worden.
De angsten zijn inderdaad het ergst. Duistere zaken en personen staan vaak voor zaken die je ooit hebt weggedrongen.
Die waren ook met angsten beladen.
Het positieve is wel dat je door die ervaringen tot inzichten komt die anderen missen.
Natuurlijk hanteer je uit zelfbescherming verdedigingsmechanismen.
Iedereen hanteert die in zeker zin. Alleen als de mechanismen je leven teveel gaan belemmeren moet er iets aan gedaan worden.
Anticiperende angsten zijn vaak een gevolg en dat is in feite bang zijn voor iets wat er niet is. Of nog niet.
Het zou misschien kunnen maar er zijn ook andere opties.
Dus de verkramptheid is dan een beletsel spontaan te leven. Of iemand wil typisch neurotisch 100 % zekerheid.
Dat is in feite levensangst en risico vermijdend of conflictmijdend gedrag.
De parabel van de grot van Plato is een prachtige voorbeeld.

Onbewuste mensen worden gedirigeerd door het onbewuste en vallen ten prooi aan de tegenstellingen. (oorzaak van o.a. neurotische twijfelzucht)
Iedereen die in contact komt met mensen die te lijden hebben van neurotische symptomen en stoornissen kan dat in elke denkbare variatie observeren. Wie dus niet zelf een keus durft maken wordt door tegenstrijdige krachten voort gedreven. (Scylla en Charybdis)
Ik schets vaak het voorbeeld van de filosofische ezel die, staande tussen 2 hooibergen, niet tot het besluit kon komen van welke hij een hap zou nemen en aldus ellendig verhongerde. (2 walletjes)

Het onbewuste vloeit voortdurend over in het bewustzijn.
Dat is zoiets als de Nijl. De modder door de overstromingen is vruchtbaar maar het kan ook teveel worden.

De grot van Plato is dubbel van aard.
Het schetst de situatie van de mens die niet uit zichzelf kan treden.
De grot is het lichaam dat de geest gevangen houdt of blind.
Maar het is ook het leven dat men niet aandurft terwijl de deur openstaat.
De schaduwen op de muur zijn van de passanten, maar het zijn ook geesten.

Inzichten in het spiritisme, ik noem het liever spiritualiteit want spiritisme is de vermeende omgang met geesten.
Spiritualiteit is zelfontwikkeling. (geestelijk).
Deze inzichten zetten alles op losse schroeven.
Maar sommige mensen hebben een sterke afweer tegen inzichten omdat ze voordeel halen uit afwijzing.
Inzichten zijn vaak pijnlijk want projecties zijn meestal negatief, we identificeren ons immers bij voorkeur met de mooie veren uit ons kleedje, of lenen die van anderen.

Je bent redelijk open dat past inderdaad niet bij die grot.
Maar de muur van afweer, want dat is de grot, huist in elk van ons.
Symbolisch kun je dat ook als dikke schedel zien.

Het is ook het beeld van degene die in meditatie zit te navelstaren.

Iemand heb ik jaren bepaalde dingen willen bij brengen.
Dat stuitte op innerlijke afweer en negatie of ontkenning.
Mensen nemen alleen datgene aan waartoe een innerlijke bereidheid bestaat.
Verder hangt het af van wie het zegt en vooral hoe.
Van de een nemen ze het aan en van een ander niet, alhoewel het inhoudelijk exact hetzelfde kan zijn.
Na zo'n 6 jaren hoorde deze het eens van een eenvoudige tuinder en kwam tot het inzicht dat ik gelijk had.
Wat maar bewijst hoe inert een psychische afweer kan zijn.