Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
|
Beheerder |
Kerkklokken?
Je bedoelt het geluid.
A wake up call?
Ja, het geluid van de kerkklokken. Ik heb een tijdje gewerkt in de binnenstad en in de binnenstad hebben wij een plein met een oud stadhuis, inclusief klokken, en verderop staat een enorme kerk, waar soms orgel op wordt gespeeld. Op het moment dat de klokken luiden voor bijvoorbeeld een begrafenis word ik angstig. En ik krijg ook kippenvel als ik buiten loop en het luchtalarm gaat af.
|
Beheerder |
Ah ja, maar ze luiden ook voor andere doeleinden.
http://www.jankuipers-klokken.nl/luidklokken/gebruik-en-tradities/
Het is wel veelbetekenend dat je er iets aan koppelt dat angst oproept.
Het naargeestige luchtalarm mogen ze van mij ook afschaffen, want dat is zo traumatiserend en totaal nutteloos.
In sommige landen houden ze dan nog oefeningen waarbij je verplicht de schuilkelders in moet.
Het vreemde is dat ik totaal geen idee heb waar het vandaan komt. En ik heb een groot hekel aan het orgel die op zaterdag draait. Het zijn allemaal harde geluiden...
|
Beheerder |
Als HSP-er stoor je je waarschijnlijk aan alle geluiden.
Woha, op dit forum blijf ik maar dingen over mijzelf ontdekken, haha. Hooggevoeligheid? Ik ben er wel veel mee bezig geweest, aangezien ik een drukke klas ook niet volledig aankan, maar ik had altijd gedacht dat het maar een trekje was, niet meer en niet minder...
Voorlopig moet ik gaan mediteren met mijn ogen open in plaats van dicht... Ze raadde mij ook aan om met een therapeut te praten, maar daar loop ik een beetje in vast. Want het ging de weken voordat ik aan de meditatie begon erg goed en we hadden het er zelfs over om er mee te stoppen. Nu komen dus die emotionele blokkades aan het licht, maar ik kan ze niet plaatsen. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat dit is veroorzaakt door o.a. mijn vader (door hem heb ik een PTSS)...
Oeps, PTSS is wel heftig. Door een traumatische gebeurtenis kan men moeilijk dingen makkelijk verwerken en groeien. Dat is een enorme blokkade. Wanneer dit aan de hand is, is het raadzaam om eerst oude wonden te helen of het litteken te accepteren. Dat een plekje te geven anders hou je die blokkade. Bespreek dit met je psycholoog, is mijn advies. Wanneer dat dragelijker is kun je spiritueel groeien.
|
Beheerder |
Je kunt niet spiritueel groeien voor je de meest fundamentele problemen hebt verwerkt.
Zou in de Zen zelfs een uitwijzing opleveren.
Lees "Een licht voor jezelf", van Jack Kornfield
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
Hmm, misschien is dát de blokkade waar ik telkens tegenaan vlieg/loop in mijn dromen...
Ik weet niet, misschien heb ik PTSS nooit geaccepteerd. Ik vind het gewoon vreemd dat ik PTSS over heb gehouden aan mijn vader, terwijl mij mij helemaal niet fysiek mishandeld heeft (maar wel mentaal). Ik vind eigenlijk dat ik wel een fijne jeugd heb gehad, i.t.t. anderen (vader/moeder die overlijd, vader/moeder die mishandeld, aan de alcohol is, armoede, etc.). Mijn moeder keek mij met open mond aan toen ik vertelde dat PTSS was vastgesteld bij mij en ze vond dat pap niets verkeerd had gedaan, omdat hij moest werken om brood op de plank te krijgen.
Verder heb ik niet erg veel last van PTSS met betrekking tot bijvoorbeeld het herbeleven van gebeurtenissen. Maar misschien heb ik mij dat al zo eigen gemaakt (innerlijke criticus) dat ik er geen hinder meer van ondervind. Vandaar dat mijn psychologe en ik denken dat ik ben uitbehandeld. Dan moeten we dus dieper gaan...
Als je het vreemd vind dat je PTSS hebt, waarom zou je het dan kunnen accepteren? Mentaal kunnen anderen je ook erg raken. Je zou het een plekje moeten geven. Als je toch een fijne jeugd hebt gehad, zou je dingen van elkaar af kunnen strepen. Hoe kan je gediagnosticeerd zijn voor PTSS en waarom stond je moeder versteld. Dat zegt ook al wat, dat je misschien niet serieus genomen wordt. Of zie je het anders?
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Esme.
|
Beheerder |
Mentale mishandeling kan net zo traumatiserend werken als fysiek.
Het verlies van een moeder is op jeugdige leeftijd zeer traumatiserend.
Een vader kan nu eenmaal geen moederrol invullen.
Daarbij alcohol en armoede, dat is een aardig optelsommetje.
Brood op de plank is nodig ja maar dat is niet voldoende.
Dan krijg je van die opgestroopte mouwen mentaliteit en uit de klei gerukte houdingen van mannen van stavast die geen gevoelens mogen tonen. Beetje die streekroman contrasten van stugge koppen en uitvergrote spanningen.
Opvoeding is meer dan voeding.
Wie mentaal is mishandeld draagt daarvan littekens mee in de vorm van een vertekend zelfbeeld, faalangsten, woedes, heftige emoties, een falend sociaal gedrag want dat is nooit geleerd. Wie daarbij van nature gevoelig is heeft daar zeker onder te lijden.
Later zal dat moeten worden herontdekt, anders voel je je niet compleet of kunt niet communiceren. Maar gevoel kan zo diep weggedrukt zijn uit zelfbescherming dat je het niet eens als verlies bemerkt. Alleen zal er wel een stoornis of depressie uit kunnen groeien.
Soms kan dit gemis door een vriendschap, relatie of een andere ouderfiguur deels worden ingevuld, maar het gemis kan niet worden ingehaald. Dat veroorzaakt een onbehagen dat zich in trigger-situaties manifesteert.
Het is nogal vreemd dat er nu al wordt gezegd dat je uitbehandeld bent. Terwijl dat duidelijk niet zo is. Je dromen vertellen andere verhalen.
Maar misschien is die behandeling voor jou niet geschikt?
Je moeder dekt de zaken toe maar is ook niet happy. Ze heeft zich voorgehouden ermee te leven, maar dat houdt ook een scheve relatie in naar jou. Ze marchandeert met zichzelf.
[quote] Hoe kan je gediagnosticeerd zijn voor PTSS en waarom stond je moeder versteld. [/quote] Ik heb een lange tijd rondgelopen met angstklachten en ik scoorde ook erg hoog op dat vlak. We konden die angstklachten niet direct ergens plaatsen. Op dat moment speelden er twee dingen een grote rol: het gedoe met X en het gedoe in mijn familie. Ik heb mijn dagboeken uit die tijd ook bewaard en ik schrok er gewoon van wat ik daarin schreef.
Ik denk dat mam is opgegroeid met de gedachte dat als je naar de psycholoog gaat, dat je dan gek bent en dat dat voor watjes is. Dat heeft ze ook overgebracht op mij. Het was de voornaamste reden dat ik niet naar een psycholoog ging toen ik in de periode zat dat ik zelfmoord wilde plegen (en de huisarts vond dat een maatschappelijk werker genoeg was…). Gelukkig heeft X mij letterlijk op de been gehouden.
Enfin, de gedachte dat pap dit veroorzaakt heeft, vond zij maar een rare gedachte (“ik vind dat hij niets verkeerds heeft gedaan. Hij heeft gezorgd voor brood op de plank.”).
[quote] Wie mentaal is mishandeld draagt daarvan littekens mee in de vorm van een vertekend zelfbeeld, faalangsten, woedes, heftige emoties, een falend sociaal gedrag want dat is nooit geleerd. [/quote] Als kind was ik altijd heel timide en ik heb ook nooit gedurfd om voor mijzelf op te komen. Ik ben opgevoed met het idee dat je eerst voor de ander moet zorgen en dat de ander gelukkig moet zijn, dan pas kom jij. Nog steeds heb ik veel moeite met assertiviteit. Faalangst is nooit vastgesteld, al had ik wel veel zenuwen en angsten voor een toets. “Want het moet perfect zijn, een 8 is niet goed genoeg,” zo was mijn gedachte.
[quote] Soms kan dit gemis door een vriendschap, relatie of een andere ouderfiguur deels worden ingevuld, maar het gemis kan niet worden ingehaald. [/quote] Tja, daar komt X om de hoek kijken…
[quote] Het is nogal vreemd dat er nu al wordt gezegd dat je uitbehandeld bent. Terwijl dat duidelijk niet zo is. Je dromen vertellen andere verhalen.
Maar misschien is die behandeling voor jou niet geschikt? [/quote] Ik heb inderdaad een nieuwe afspraak staan met de huisarts om dit door te spreken. De behandeling richtte zich eigenlijk alleen op cognitieve gedragstherapie.
|
Beheerder |
Iemand die serieus suïcide overwoog was natuurlijk wanhopig.
Dat komt niet zomaar uit de blauwe lucht vallen dat is een optelsom van frustraties.
Je moeder zit nog steeds in de ontkenningsfase. Damage control en egoïstisch zelfbehoud in het vlak strijken van hun fouten.
Gemakzucht. Waarschijnlijk onder een dekmantel van slachtoffergedrag. (Kom niet aan mij, ik heb het al zo moeilijk)
Daarmee blijf je dan effectief in de kou staan.
Perfectionisme IS gebaseerd op faalangst.
Je wilt je dan bewijzen, of, zoals al eerder bleek, word je gebruikt om het zelfbeeld van de ouder te verhogen.
Wat zij dan niet hebben bereikt moet jij alsnog realiseren en dat is nooit goed genoeg.
Je zou eigenlijk niet moeten bestaan en daarmee kom je op die suïcidale gedachten.
Daarbij speelt afgunst een rol, want ze haten het dat jij beter presteert, terwijl ze het tegelijk afdwingen. Hoe dubbel.
Dat is ook een compensatie voor hun misvattingen. Het ligt nooit aan hen, dus moet jij je problemen maar in jezelf zoeken.
Maar die worden uiteraard ontkend of gebagatelliseerd. Er is niets aan de hand met jou, want anders valt hen iets te verwijten.
Dus mag het eenvoudig niet waar zijn. Struisvogelpolitiek.
2 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
Toen dacht ik dat ík de schuld was van de (vecht)scheiding, dus ik trok mij van alles aan. X zei altijd dat het niet mijn schuld was, haha. Ik ben sowieso erg gevoelig voor beschuldigingen tussen de regels door. Langzamerhand gaat het op dat vlak al wat beter met mij.
Ik heb het even opgezocht in mijn dagboeken hoe het ook alweer zat met PTSS. Ik citeer (16 juni 2015):
"Ongelovelijk. De diagnose kwam uit een veel donker hoekje dan ik had gedacht: een dysthyme stoornis en PTSS. Dat kwam even hard aan. Dacht dat dat meer voor heftigere gebeurtenissen was, zoals oorlog. [...] Na het [telefoon]gesprek vertelde ik mam van de diagnose en da ik niet bij mijn zusjes diploma-uitreiking ben omdat pap er is. Dat vond mam slap. Ik brak. Huilend vertelde ik wat pap mij heeft aangedaan, dat dat psychische mishandeling is, zoals de psycholoog zei. Daarop zei mam dat ik altijd gesloten was en afstand nam door in mijn kamer te zitten. "Vind je het gek, als je dag en nacht hoort dat het nooit goed genoeg is en wat je hebt behaald waardeloos is?" Tja, daar had ik wel een punt, want het bleef stil. Maar daarentegen zat ze pap wel te verdedigen dat hij er nooit was om geld te verdienen voor ons en dat hij haar en zusje ook zo behandelde. Dat laatste vond ik een slap "excuus", want ík voelde mij er heel erg * door en ík heb nu gezegd dat het genoeg is. Dat zij nou geen hulp heeft gezocht, is haar probleem. Ik kies er nu voor dat ik niet meer over mij heen laat lopen. Ik kies zelf wat ik doe in mijn leven."
En ik las ook dingen als mam die toen al in haar slachtofferrol zat, en dat X toch wel erg obvious bezig was...
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Magnet.
Het is natuurlijk niet mijn bedoeling om die blik narigheid open te trekken, maar wanneer je narigheid mee hebt gemaakt en niet verwerkt hebt, is dit altijd als een blokkade die bij je blijft.
Waarom kwam het hard aan dat je een dysthyme stoornis en PTSS had? Dat bleek de conclusie te zijn na verschillende gesprekken, neem ik aan. Wat anderen van de uitslag vinden is niet aan de orde. Het is wat je er zelf van denkt. Zie je er wat in de diagnose of helemaal niet? Dat is de vraag.
Als jij vind dat je verkeerd bent behandeld, dan zijn het jou gevoelens. Hoe een ander het voelt is niet aan de orde. Als je er op dat moment niets van gezegd hebt, maakt niet uit. Jij was nog een kind en hoort nog gevormd te worden. Misschien ben je wel een introvert persoon en dat is een karaktereigenschap. Deze mensen zijn nogal in zichzelf gekeerd. Misschien had je andere redenen om er niets van te zeggen.
Wanneer je niet gemotiveerd wordt door anderen, dan ga je echt geloven dat je waardeloos bent. Er zou een reden zijn dat je op dat moment niet voor de 100% ervoor gaat. Hoe is het gekomen dat je in gesprek bent gekomen met een psycholoog?
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Esme.
[quote] Waarom kwam het hard aan dat je een dysthyme stoornis en PTSS had? [/quote] Ik had nooit verwacht dat het zo ernstig zou zijn. Ik had eigenlijk een depressie verwacht, maar dat was het niet, zei ze (“tenzij je erg goed toneel kan spelen”). Ik kan er niet precies de vinger op leggen waarom ik PTSS niet geloof. De hoofdreden blijft voor mij eigenlijk dat ik het een te zware diagnose vind voor iets dat mijn vader heeft aangedaan. Ik kan het mij niet voorstellen. Maar wellicht spelen de onuitgesproken en de uitgesproken woorden van mijn moeder een grote rol daarin.
[quote] Misschien ben je wel een introvert persoon en dat is een karaktereigenschap. [/quote] Ik ben inderdaad een introvert en kijk liever de kat uit de boom. Ik zie wel hoe het loopt. Zelden voel ik echt weerstand uit mezelf tegen bijvoorbeeld een beslissing, maar als er wel weerstand is, dan is dat heel heftig. Dan weiger ik gewoon om mee te werken.
[quote] Hoe is het gekomen dat je in gesprek bent gekomen met een psycholoog? [/quote] Ik werd het zat dat ik steeds hunkerde naar X en ik had last van angstklachten en veel lichamelijke klachten. De emmer was vol.
Het verbaasd mij trouwens hoe open ik hierover ben op dit forum.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Magnet.
Wanneer je het niet eens bent met de diagnose PTSS dan is het je recht om het niet serieus te nemen. Je kunt overwegen wat je vader goed en fout heeft gedaan. Als je er echt bitter over voelt dan mag je dat zeker serieus nemen. Een depressie vind je wel een juiste diagnose, maar weet je hoe het komt? Dat is ook eentje om uit te pluizen. Soms hoeven dingen niet uitgesproken te worden, maar men kan ook door logisch nadenken positief worden benadert. Wanneer het toch negatief is, kun je het aanstippen.
Soms werk je dingen tegen. Nou, dan kun je gewoon koppig zijn of misschien een beetje lui.
Ik denk dat je open bent in het forum, omdat je door hebt dat Sheherazade en ik totaal niet zweverig zijn. Eén ding wil ik je wel zeggen: Je moet niet te snel gaan en jezelf voorbij lopen. Want ik heb wel door dat het een zwakheid van je is. Probeer te voelen als je over je grens gaat, want dat gebeurt ook met je meditaties. Alle troep komt naar boven.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Esme.
|
Beheerder |
Het feit dat je vader de rest ook zo behandelt kan geen excuus zijn.
Wie denigrerend doet over anderen heeft waarschijnlijk zelf een prestatie probleem. (Freudiaanse impotentie)
Dat je moeder dit slikt is haar zaak daarom hoef jij het nog niet te slikken.
Haar gedrag is een gevolg van de wantoestanden die er heersen, het gebrek aan communicatie.
Jouw gedrag is voortgekomen uit tegen muren lopen. Als een kind zich afsluit is dat meestal een gevolg van de sfeer.
PTSS komt veel voor zeker na mishandeling of bijvoorbeeld misbruik.
Misbruik kan ook verbaal plaatsvinden. Misbruik is niet alleen seksueel te interpreteren.
Als een kind door aanhoudende kritiek geen zelfvertrouwen kan opbouwen presteert het ook slecht en krijgt de negatieve ouder vanzelf gelijk.
Zoiets als:
Regel een: De sergeant heeft altijd gelijk.
Regel twee: Bij twijfel, lees regel een.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
[quote] Een depressie vind je wel een juiste diagnose, maar weet je hoe het komt? [/quote] Omdat ik vond dat zelfmoord willen plegen hoort bij een depressie en depressie was de enige ziekte die ik toen kende. Ergens hoopte ik ook dat mijn ouders mij serieus zouden nemen, maar nee. I was wrong. ‘
De weerstand die ik soms voel ik echt een innerlijke weerstand die gebaseerd is op het gevoel dat er iets niet klopt. Er is iets mis.
[quote] Je moet niet te snel gaan en jezelf voorbij lopen. Want ik heb wel door dat het een zwakheid van je is. Probeer te voelen als je over je grens gaat, want dat gebeurt ook met je meditaties. [/quote] Dat voelen is een probleem. Ik voel het niet. Ja, een paar dagen later pas. Ik wil het achter de rug hebben en doorgaan met mijn leven, daarom wil ik te snel gaan. Het staat mijn geluk echt in de weg.
[quote] Als een kind door aanhoudende kritiek geen zelfvertrouwen kan opbouwen presteert het ook slecht en krijgt de negatieve ouder vanzelf gelijk. [/quote] Selffulfilling prophecy dus. Als ik iets goed doe krijg ik dat amper te horen, maar als ik iets fout doe wel.
Terug naar de meditatie. Zonet bijna half uur gemediteerd. M'n kruin tintelende steeds, evenals m'n voorhoofd. Plots kreeg ik een of twee steken in m'n kruin en m'n hartslag ging weer omhoog. Het duurde maar een minuut en toen was het alweer over. Daarna begon m'n keel een grote hoeveelheid slijm te produceren. Een teken van mijn kruinchakra?
|
Beheerder |
Wat je beschrijft komt heel goed overeen met de energieën die je kunt voelen bij activering van chakra's.
Slijm in de mond is vaak een teken van ontspanning.
Zo ga je om een voorbeeld te noemen bij een verdoving/ narcose plots slijm produceren.
Een droge keel is dan weer een teken van stress. Stress werkt op alle slijmvliezen.
Vandaar dat het ook op de darmen werkt.
Nog iets.
Je probeert met je prestaties niet alleen jezelf te bewijzen maar ook je ouders te winnen.
Neurotisch gezien poog je het huwelijk te redden door je plaatsvervangende schuld en schaamte in te lossen met studieijver en perfectionisme.
Omdat oorzaak en doel niet sporen ontstaat gemakkelijk een verkrampte houding.
De hele dag rondlopen met hoofdpijn is ook niet erg fijn... Kon er ook heel erg moeilijk door in slaap komen. Ben te eigenwijs om een paracetamol te slikken, haha.
[quote] Neurotisch gezien poog je het huwelijk te redden door je plaatsvervangende schuld en schaamte in te lossen met studieijver en perfectionisme. [/quote] Klopt helemaal!
Toevallig viel er vandaag een flyer in de brievenbus met korting op een massage naar keuze. Onder andere healing staat er tussen. Ik vroeg mij af of dat geschikt is voor mij (en handig)?