Ik lees nu het boek "Yoga als levenskunst", geleend van mijn yogadocente en de dingen die ik daarin lees... wauw, het valt allemaal op z'n plek! En inderdaad, dat heen en weer stuiteren tussen de chakra's, het contact met je diepere Zelf en dat moment dat alles om je heen wazig wordt en je alleen maar focust op wat je zelf voelt... Wat een fijn gevoel!
Het gaat inderdaad met heel veel horten en stoten. Ik merk wel dat ik sneller tegen m'n plafond aanloop, in de zin dat ik sneller in een toestand ga verkeren waarbij ik iets aan het activeren ben. Bijvoorbeeld gisteravond: ik wilde gaan slapen, maar m'n voorhoofd begon te tintelen, ik deed mijn ogen dicht en werd erg duizelig en vervolgens schoot m'n hartslag weer omhoog. Heb het maar gelaten voor wat het was en het trok ook weer weg. Vandaag ook weer tijdens de yoga, tijdens de eindmeditatie. Lag er niet eens een halve minuut en m'n ademhaling schoot weer omhoog. Yogadocente zag het. Het voelde alsof ik aan het vechten was, maar het wilt maar niet naar de oppervlakte komen...