Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Ik weet niet zo goed of het thuis hoort op dit soort fora, maar ik een "nee" heb je, een "ja" kun je krijgen :')
Ik ben erachter gekomen dat ik mijn eigen emoties blokkeer, al sinds kinds af aan. Als ik boos ben, dan voel ik het wel, maar veel doe ik er niet mee. Ik kan mij ook herinneren dat ik mocht uithuilen bij persoon X, maar dat lukte om een of andere reden niet.
Op dit moment voel ik ook dat er veel woede naar boven komt, bijvoorbeeld omdat mijn vader tegen mij heeft gezegd dat de (vecht)scheiding mijn schuld is, of omdat mijn moeder zei: "Naar de psycholoog, jij? Waarom? Er is toch niets ergs gebeurd?" In het gezin waar ik in ben opgegroeid was er nooit ruimte voor emoties, het werd gezien als aanstellerij. En als je naar de psycholoog gaat al helemaal (terwijl dat toch de beste beslissing ooit was voor mij).
M'n psycholoog heeft verteld dat ik de emoties de ruimte moet geven door middel van veel ontspanning, maar juist de laatste dagen komen de emoties op de meest rotte momenten naar boven: op de fiets, in de trein, in de stad, tijdens yoga... Dan ga ik het onderdrukken. Maar als ik alleen thuis ben... nee, geen emoties. En als ze naar boven borrelen en dan mijn moeder aanwezig is, dan klap ik weer dicht, dan ga ik ze weer onderdrukken.
Hoe kan ik er voor zorgen dat ik de emoties loslaat? Ik schrijf veel in mijn dagboek, maar ik voel alleen woede opborrelen en meer niet...
|
Beheerder |
Schrijven is wel mooi, maar daarmee uit je nog geen emoties, hoewel die wel kunnen boven komen.
Emoties laten zich niet dwingen. Ze komen en gaan op eigen initiatief. Grillig en onberekenbaar, impulsief wellicht, irrationeel misschien maar ook heel boeiend en diepgaand.
Wie geen emoties kent kan niet genieten van liefde, schoonheid, contacten, kunst, muziek enz.
Wie zonder emoties is leeft niet en is vaak depressief. (afgevlakt of inadequaat gevoelsleven)
Iemand zonder gevoelens kan een psychopaat of sociopaat worden of een autist.
Negatieve emoties kunnen ook culmineren in driftbuien en ongecontroleerde, tirannieke woede, of bipolair stoornissen en ambivalentie of borderline gedrag, acting out enz. Tekenen dat er een burgeroorlog in iemands innerlijk gaande is.
Eigenlijk zet jij zelf het regiem voort dat je is aangeleerd.
Dus de criticus in je en de ouderbeelden onderdrukken je emotionele leven.
Daarmee pleeg je bijna een zielenmoord en verstikt jezelf.
Emoties laten zich niet dirigeren, onderdruk je ze komen ze er op een meest ongelegen moment op een of andere manier weer uit.
We noemen het ook wel uitgestelde emoties. Maar, op zulke momenten is de link naar de oorspronkelijke reden niet meer bewust.
Dus het verdriet kan er als woede uitkomen terwijl die woede juist gedeponeerd had moeten worden bij wie het thuis hoort.
Nu krijgt meestal iemand anders daarvoor op zijn kop opgeteld bij wat er eventueel speelt.
Dat heet opgekropte emotie, ofwel triggersituaties. Je projecteert b.v. het strenge ouderbeeld op X. of wie daar als kapstok voor in aanmerking komt.
Het reguleren of beperken van emoties is wel noodzakelijk. We kunnen niet elkaar de hersens inslaan voor een kleinigheid.
Maar spartaanse methodes van zwakheden onderdrukken in ruil voor flink zijn is niet de juiste weg, want daarmee doe je jezelf vaak geweld aan. Het is wel mogelijk een emotie uit te stellen door innerlijk een afspraak te maken. Nu even niet, ik kom er later op terug.
Net zo iets als tot tien (of honderd) tellen. De oorspronkelijke intensiteit zal waarschijnlijk afgenomen zijn.
Emoties kunnen een tikkende tijdbom worden. Een kind dat aangeleerd wordt geen emoties te tonen, groeit als een karikatuur van zichzelf op.
Als dat niet bij je past (en bij wie past dat wel?) ben je dus gewoon niet jezelf. Je kunt een kind niet modelleren tot iets wat het niet is. Wel kun je een kind deformeren.
Lees Alice Miller Het drama van het begaafde kind. (misschien haalde ik het al eens aan?).
De zwarte pedagogie of de autoritaire opvoeding van de mannen van stavast passen niet meer in deze tijd.
Emoties kun je wel oproepen met b.v. muziek, zang, dans enz. Je kunt ook gaan schreeuwen in het bos, of drummen. boxen enz.
Gewoon eerst je woede uiten, daarna komen de onderliggende emoties los. Woede wordt vaak gedragen door verdriet en pijn, frustraties enz.
Ouders die zelf verkeerd zijn opgevoed geven dat beeld ook door aan hun kinderen of reageren hun frustraties af op weerlozen.
Het is een vorm van machtsmisbruik.
Schilderen tekenen enz kunnen een uiting worden van emoties. Kleuren doen iets met je ook als stelt het plaatje niets herkenbaars voor.
Ken prachtige voorbeelden van aanvankelijk heel primitieve pogingen en later uitgroeiend tot waarachtig tekentalent.
Parallel daarmee ontwikkelt zich het gevoelsleven.
Krachtige kleuren zijn vaak confronterend, terwijl anderen weer moeite hebben met b.v. tedere pasteltinten.
De materiaalkeus zegt op zich al veel over hoe iemand is.
Je kunt ook brieven schrijven met je verkeerde hand en daarmee het kind in jezelf een pen geven.
Lees Riet Okken. "De bevrijdende kracht van emoties". (Ze laat mensen wel met een mattenklopper op een matras slaan).
Een foto of afbeelding van een kapstok-figuur kan dan best helpen.
Creatieve therapie geeft je letterlijk handen om iets uit te beelden dat je nog niet kunt verwoorden.
Maar ook het bezig zijn met dromen is al een mooie insteek.
Prima dat je naar een psycholoog bent gestapt. Heel moedig ook dat je dat bekent.
Smijt die onzinnige vooroordelen van je ouders overboord. Ze zouden zelf in therapie moeten.
Een kind gedraagt zich naar hoe het behandelt wordt, dus ouders hebben daarin een belangrijke rol.
Wie zelf niet goed met zijn emoties omgaat, kan dat ook anderen niet leren beter te doen.
Wie geen liefde heeft gekend, kan die meestal ook niet doorgeven.
Maar zoals zo vaak zeg ik: "word je eigen ouder".
Je bent heel goed bezig en je maakt ook vorderingen, dat bewijzen je dromen telkens weer, ook al zie je dat niet altijd.
Het verwerken van je verleden kost tijd en geduld, daarna kun je eindelijk jezelf worden. Bevrijd van het drogbeeld dat je ouders hebben gekneed en dat je zo vaak voortzet omdat je het nog niet ziet. Ofwel van overleven naar zelf leren leven.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 8 jaar geleden door Sheherazade.
Dankje voor je uitgebreide reactie, Sheherazade.
Ik heb een depressie gehad, ik ben daar gelukkig nu vanaf, al komen soms helaas nare gevoelens naar boven.
Het boek van Alice Miller is sinds gisteren binnen. Ik heb er al wat uit gelezen en er gaat een wereld voor mij open, al wil mijn moeder daar niets van weten (ik woon nog bij mijn moeder. Het is dat alles zo duur is, anders…).
Ik denk dat de ouderbeelden toch nog dieper in mij zitten dan gedacht, misschien moet ik er meer werk van maken en creatieve therapie proberen.
|
Beheerder |
Boeken kun je in de bibliotheek lenen of gratis lezen.
Kijk in de recycle winkels, voor een krats koop je daar boeken.
Ja, gelukkig ben ik lid van de bibliotheek, maar helaas hadden ze het boek niet. Maar ik had recensies gelezen over het boek en men is laaiend enthousiast, het is voor sommige mensen zelfs de Bijbel, dus ik vind het wel de moeite waard om te kopen.
Met "Het is dat alles zo duur is, anders…" bedoelde ik meer dat het te duur is voor mij (student, die alles zelf moet betalen: vader wilt niet en moeder kan niet) om uit huis te gaan. Het huis uit gaan is wel iets waarvan ik weet dat ik daar gelukkiger van word, aangezien ik alleen maar woede en frustratie voel als ik thuis ben (heb dat bijgehouden, er is een verband tussen die emoties en dagen wanneer ik lang thuis ben).
|
Beheerder |
Misschien kan iemand bemiddelen in de situatie thuis.
Ouders kunnen zulke starre standpunten innemen dat je gewoon geen leven hebt onder die druk.
Vaak willen ze zonder inzicht van een derde niet aannemen dat ze zelf een belangrijke oorzaak vormen voor de problemen.
Als ze daar niet aan willen werken is dat hun keus, maar ze moeten toch wel leren accepteren dat je ook het recht hebt op zelfbeschikking en niet langer als onmondig kind behandeld wilt worden.
Ze gaat gelukkig sinds kort naar de psycholoog om haar depressie te behandelen, dus dat is wel fijn. Minder fijn is de sfeer thuis, altijd die negatitviteit.
Om de woede en frustratie te uiten heb ik vandaag gebokst (Kickbag). Het was wel een aparte ervaring (doe zelf alleen aan hardlopen en yoga, dus dit was de eerste keer). Pas de laatste paar minuten van de les kwam ik los, en hoé! 45 seconden vrij je frustraties uiten op een bokszak. Ik beeldde mij in dat het X was en ik ging zo los dat ik het niet eens 45 seconden volhield, omdat ik duizelig werd. Ik moest ook bijna zitten om de grond niet te knuffelen.
Is dit normaal?
|
Beheerder |
Heerlijk even afreageren.
Er kan heel veel loskomen na het uiten van woede en frustraties.
Zorg wel voor een opvang als daarna de emoties eruit komen.
Soms zijn dat huilbuien, of ook overgeven, zwakte in de benen. (waarop je moet leren staan)
Het afreageren is een drempel wegnemen en de energie die opgesloten zat weer laten stromen.
Dat je duizelig kan worden is een heel normaal verschijnsel.
Eerstens is het de samengebalde energie die zich ontlaadt en dan is er een leegte en zwakte.
Maar dat is best goed, want dan is de bliksem er even uit. Het is vergelijkbaar met een orgiastische beleving.
De ontspanning daarna kan heel aangenaam zijn. In elk geval kun je trots op jezelf zijn dat je dat durfde.
Het strookt misschien niet met je karakter, maar zelfs de meest zachtmoedige mens heeft zijn grenzen.
Neem een teddybeer mee of iemand die je volkomen vertrouwt. Het best is een therapeut die hierop gespecialiseerd is.
Zoiets moet je doen in een veilige omgeving. Op een sportschool is dat meestal niet zo goed geregeld.
Daar gaat het meer om flink zijn en presteren. Bij jou heeft het een heel andere motivatie.
Desondanks is weerbaarheid een heel belangrijk punt voor je zelfvertrouwen.
Goed dat je moeder ook in therapie gaat. Wat je niet erkent kun je namelijk niet veranderen.
Als je voor het eerst losgaat moet je angsten overwinnen. (voor de reus)
Je projecteert ook op iemand waar je ergens toch een liefdesrelatie mee hebt.
Dus je wilt X niet kwetsen, terwijl het maar een innerlijk beeld is waar je juist wel vanaf moet.
In plaats van X een pak slaag te geven kun je nu een boksbal nemen.
Voel je niet schuldig, maar de uitputting is heel begrijpelijk, want je bent deels verlamd door tegenstrijdige impulsen.
Zo mag een kind moreel gezien geen verwijten maken aan de ouders. Maar die ouders moeten net als jij hun respect verdienen, het is geen vanzelfsprekende zaak, ook niet op basis van leeftijd of "strepen". Respect kun je ook snel verliezen.
X en jij hielden elkaar overeind. Nu moet je op eigen benen staan en dat afhankelijkheidsbeeld van je af meppen.
Goed zo, volgend keer nog beter.
Vandaag voel ik mij een stuk fijner, gelukkiger ook, denk ik. Ik wil van 2017 echt míjn jaar maken en het verleden achter mij laten. Gisteren heb ik daar alvast een begin aan gemaakt, en het komende jaar gaan we daar mee verder.
Op aanraden van de psycholoog heb ik ook een brief geschreven aan X, en vanavond ga ik het in de brand steken. Terwijl ik (zo goed als alles?) opschreef wat mij dwarszat, de frustraties eruit schreef, schrok ik wel een beetje. Ik schreef op dat ik hem laat zien hoe gelukkig ik ben zonder hem, dat ik met opgeheven hoofd hem voorbij zou lopen, dat hij het niet waard is om in gesprek te gaan. Een van mijn wensen voor 2017 is dat ik mij gelukkiger en fitter ga voelen en daar hoort intensief sporten ook bij. Het gevoel na het sporten is zo ontzettend fijn... Alleen ben ik bang dat ik dat alleen ga doen om X te laten zien wat hij mist…
“Het best is een therapeut die hierop gespecialiseerd is.” Naar wat voor soort therapeut moet ik dan zoeken?
Wat fijn om te lezen dat je alles op alles zet om gelukkig te worden. Lekker je agressie kwijt door het sporten. Da's pas werken aan jezelf. Ik wens je een goede avond en een leuke jaarwisseling. Ik hoop voor je dat deze avond fijn voor je is. Je verdient het.
|
Beheerder |
Er bestaan therapeuten die gespecialiseerd zijn in traumaverwerking op fysiek vlak.
Die weten heel precies de juiste afstand te bewaren of toenadering te vinden, afhankelijk van je al dan niet non verbale gedrag.
Belangrijker is dat het iemand moet zijn waarbij je eens kunt uithuilen en vloeken, zonder dat je je bedreigd of veroordeeld voelt.
Er bestaan ook therapeuten die in een soort gevechtspak een strijd durven aangaan. Dus fysiek op hun d*onder krijgen.
Maar omdat ze een beschermend pak aanhebben dat veel wegheeft van een boksers face cover, kun je hen niet echt beschadigen.
Ze kunnen dienen als kapstok van ouderfiguren of anderen waar je op uit wilt leven.
Op het moment dat je in die emotie zit, zie je geen onderscheid meer. Pas later, als je het doorspreekt, ontstaat de differentiatie.
Want het moet wel worden bijgestuurd en niet worden gegeneraliseerd.
Soms zeiden vrouwen weleens "ik zou wel met je willen worstelen".
Ik ben daar niet echt het type voor en dat komt ook te dichtbij. Er bestaan ook minder heftige methodes om dat los te werken.
Ik weet ook hoeveel agressie en emotie er achter een schijnbaar gecontroleerde houding kan huizen.
Daar moet je wel fysiek tegen bestand zijn. Vertrouwen is echter het meest belangrijk.
X heeft geen professionele afstand aangehouden. Dat is de reden dat je zo woedend bent geworden.
Jij mag verliefd zijn, hij niet. En ook al is hij dat, moet hij het nooit laten blijken.
In feite volg je het conflictmodel van een verbroken liefdesrelatie. Daar horen onderlinge en zelf-verwijten toe.
Maar het meest belangrijk is dat jij het bekent. Immers dan alleen kun je het op gaan lossen en er los van komen te staan.
Dat je fier met opgeheven hoofd verder durft stappen is een heel moedige en belangrijke zet.
Dankjewel, Esme. Ik wens jullie uiteraard een fijne jaarwisseling, dat 2017 een geweldig jaar mag worden!
Interessant, daar heb ik nog nooit van gehoord (over de therapeuten). Wat zijn de minder heftige methodes?
In de brief heb ik inderdaad geschreven dat ik er heel boos over ben dat hij niet weet wat hij van mij wilde, en dat zijn gesproken taal en lichaamstaal tegenstrijdig zijn. Dat hij geen keuzes heeft gemaakt en dat hij geen daad bij woord voegde.
Ik ben benieuwd hoe hij nu omgaat met deze nieuwe situatie, al zal ik het niet te weten komen. Als het over hem persoonlijk ging of het hem te dichtbij kwam, dan weerde hij zich af en antwoordde hij niet of praatte hij eromheen.
|
Beheerder |
Je haakt nog altijd naar hem en daarom kom je niet los.
Minder heftige methodes. Armpje drukken b.v. of weerstand geven.
Soms ook met de open handen op vuisten slaan of op ook open handen.
Zonder pijn of letsel te veroorzaken.
Hangt ervan af hoe flink iemand is, want dat kan best pijnlijk worden.
Het gaat ook niet echt om een krachtmeting maar om de weerstand.
Het strijden werkt emoties los en dat kan heel snel gebeuren als iemand vol zit.
Daarna kun je eraan gaan werken. Het is een dam weghalen door een inspanning te leveren.
Vloeren was ook een methode waarbij de persoon op de grond gedrukt werd met alle voorzichtigheid.
Maar dat onbeweeglijk zijn maakt het gevoel van machteloosheid fysiek en psychisch heel intens.
Bij iemand die aangerand is natuurlijk niet aan te raden en wie weet dat ooit zeker?
Kan heel bevrijdend werken om eens overwonnen te worden of zelf te overwinnen.
Ik ga eens kijken wat mogelijk is en wat geschikt is voor mij. Het boksen luchtte echt op, al heb ik nu enorm spierpijn. Maar ik ben een stuk vrolijker, vrijer, zo voelt het. Ik begin soms spontaan te zingen of te neuriën.
Ben ook bezig met het boek "Het plan van je verlangen" om te ontdekken wat ík nu wil. Kwam tot de conclusie dat ik niet direct iets kon opnoemen waar ik gelukkig van werd, dat vooral prestatiedrang en perfectionisme de hoofdrol had. Als ik bij live-muziek was of een toneelstuk raakte ik wel in extase, wellicht dat ik daar meer aandacht aan moet besteden. En meer aan mezelf:
- Ik wil mij in harmonie voelen.
- Ik wil liefdevoller zijn voor mijzelf.
|
Beheerder |
Mooi voornemen.
Maslov had het over piekervaringen.
Dat zijn de momenten in je leven waarbij je ten volle leeft en geniet.
(Kan ook voorkomen bij gevaar)
Het in herinnering roepen van zulke momenten leert je te herkennen wat belangrijk is.
Nu kan een atleet die op een dag het gevoel heeft, "ik ga winnen" ook een piekervaring beleven.
Soms is dat een soort trance waarin alles vertraagt en perfect wordt beleefd, met een intensiteit die boven het gewone uitstijgt.
Maslov vergelijkt terecht met een mystieke ervaring.
Herinner mij een verslag van een matroos die de slag met de Hood meemaakte.
Ondanks het drama dat zich zou voltrekken beschreef hij die dag als magnificent.
Het was zo'n ongelooflijk mooie dag en de absurde bijna surrealistische sfeer was iets wat hij nooit meer kon vergeten.
Dat is wat adrenaline junks zoeken. Het is overigens een misvatting want juist omdat ze die kick niet voelen gaan ze steeds verder.
Het is het gevoel op de toppen van het leven te dansen met de dood.
Ik dacht altijd dat gebeurtenissen voor je gevoel vertraagd werden als het nieuw voor je was, zoals het moment dat je een auto-ongeluk krijgt. Was iets met bedrog van de hersenen, volgens mij.
Het verbaast mij hoe snel gevoelens van woede en frustratie omgezet kunnen worden.
Ik was mij aan het douchen en ik bedacht mij dat ik een kaartje wil sturen aan mijn moeder, met daarin mijn wensen voor haar dit jaar, misschien met een bloemetje erbij om te laten zien dat ik haar waardeer.
Ik wil een kaart sturen aan een vriendin, omdat ik het knap van haar vind hoe zij zich staande houdt in de barre situatie thuis (moeder heeft vele gezondheidsproblemen en ze hebben financiële problemen, en dat zorgt voor een slechte sfeer thuis).
Ik wil een kaartje sturen naar X, omdat ik dankbaar ben dat hij mij weer op het juiste pad heeft gezet (wilde zelfmoord plegen en dat voorkwam hij), ook al leidde het tot veel frustratie. Het heeft mij gebracht waar ik nu ben.
Vreemd. Maar ik voel mij fijn.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 8 jaar geleden door Magnet.
|
Beheerder |
Mooie voornemens Magnet.
Zo zie je hoe goed het is je agressie eens af te laten vloeien.
Onder de agressie zitten altijd kwetsbare en daarom ook mooie gevoelens.
Verdriet is vaak de motor van de agressie.
Ingehouden agressie kan tot depressies leiden.
Agressie is libido en kan dus aangewend worden in creativiteit en ondernemingslust.
Pas wel op dat je niet alle deuren open zet want je bent nog heel kwetsbaar.
Wens jou en iedereen een heel mooi jaar toe.
Dankjewel. Uiteraard wens ik jou ook een mooi 2017 toe. En ieder ander.
Vandaag heb ik de stap genomen om een brief te schrijven aan mam, hoe ik tegen de situatie thuis aankijk. Het luchtte, maar in het gesprek daarna botsten we nogal.
Ze zei dat ik niet weet wat er in het verleden is gebeurd, maar dat weet ik ook niet, omdat ze daar niet open over is.
Ze wil niets aan mij vertellen, omdat ze mij en anderen niet wil kwetsen en lastig vallen. Maar tegelijkertijd ervaar ik wel een koude en kille sfeer thuis.
Ze wil dat ik met haar hulpverlener ga praten, omdat ik kennelijk niets weet van depressie. Het is haar blijkbaar ontgaan dat ik er zelf een heb gehad (waarvoor ze zelfs onder reguliere schooltijd naar school moest komen, omdat het niet goed ging met mij)?
Ze zal alles geven voor mij en mijn zusje, om ons gelukkig te maken, naar ze ziet niet in dat ze mij ongelukkig maakt als ze niet aan zichzelf denkt.
Ik ben flink in de war.
|
Beheerder |
Tja, hoe moet jij weten wat er gebeurd is?
Dat is weer afschuif politiek.
Zij mag wel depressief zijn en dus het slachtoffer spelen en bij jou ziet ze het niet.
Als er geen open communicatie kan bestaan doodt je elke saamhorigheid.
Ieder leeft dan op zijn eiland.
Verstikkend met jezelf omgaan is ook de anderen verstikken.
Ofwel, een muur heeft twee kanten.
Jij probeert die muur weg te nemen voor jezelf, maar als de ander zijn fort overeind laat staan?
Waarom moet jij met haar therapeut gaan praten? Zij zou het beter eens met de jouwe doen.
Volwassenen zijn wel verantwoordelijk voor zichzelf, dat kun je kinderen niet in de schoenen schuiven.
Je hoeft niet in de war te zijn, jij doet je best.
Dat de andere in de knoop zit is niet jouw opgave.
Laat je niet opnieuw in de knoop leggen door tegenstrijdige argumenten.
Het omkeren van oorzaak en gevolg is een beproefd model voor afschuivers/ misbruikers/ narcisten/ intriganten of manipulators.
De communicatie met jou verloopt wat mij betreft uitstekend.
Het vervelende is is dat ze ook heeft gezegd dat het allemaal niet waar is wat ik schreef, bijvoorbeeld over prestatiedrang. Ik zei ook tegen haar dat ik dat zo ervaren heb, en dat het voor mij waar is. Maar zij schoof het meteen de prullenbak in. Nu ik ook verder lees in “Het drama van het begaafde kind” beginnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen… Ik wil haar dat boek laten lezen, maar dat doet ze niet, want ze “kan zich niet concentreren”. Mag ik gillen?
Geloven jullie dat er voor alles wat je overkomt een reden is? Dat het een doel heeft, ook al zie je het niet direct in? Dat het universum datgene doet wat nodig is?
Nou, vandaag ging ik dus een rondje hardlopen. Ik moest nog wat kaarten op de bus doen (kaart voor X en vriendin) en eigenlijk wilde ik in een parkje lopen. Maar eenmaal bij de brievenbus zei iets in mij dat ik naar de binnenstad moest gaan. Dus deed ik dat. En ik liep om een of andere reden ook de tegengestelde route, en langs het huis van X. Huh? En ik liep maar gewoon, tot ik wel een heel bekende langs zag fietsen, bepakt en bezakt… Ik had verwacht dat hij voor zijn huis zou stoppen, maar hij reed om, blijkbaar om mij te ontlopen, denk ik.
Huh.
|
Beheerder |
Je mag best gillen want haar confliktvermijdend gedrag is het luxeren van haar slachtoffergedrag waar jij wel rekening mee moet houden, maar zij daarom niet met jou.
Maar jij doet er tenminste iets aan, terwijl zij nog tot de liezen in het moeras staat.
Iemand die depressief is kan moeite hebben. Maar ik ken er toch ook die juist heel goed hun best doen er iets van te begrijpen.
Doe je dat niet kom je ook niet uit het drijfzand. (dat zo aangenaam kan zijn, omdat je niets hoeft te doen en ontzien moet worden)
Of het universum zich met jou persoonlijk bemoeit is een open vraag.
Maar dat er synchronistische verschijnselen voorkomen is zeker.
Dus het zal wel geen toeval zijn geweest dat je een bekende tegenkwam die "erfelijk" belast was (lachen)
Misschien weer een drenkeling op zoek naar een strohalm uit het X chromosoom?
Jij zoekt die niet meer, je hebt zelf leren zwemmen.
Wellicht moet ik het hierbij bij laten bij mijn mam, ik heb genoeg gedaan. Ze moet het zelf leren.
Oh, dat heb ik niet duidelijk opgeschreven, het was X die langs fietste…
Pas vandaag merkte ik hoe blind mijn moeder is voor mijn emoties. Geen wonder dat ik ze onderdruk.
Ze ziet altijd één kant als waarheid: de hare. Het afwaswater was koud geworden, maar ik zei nog dat het wel gloeiend heet water is geweest en dat heeft te maken met thermodynamica (doe natuurkunde, dus dan wil ik dat ook wel uitleggen aan mam). Maar zodra ik het over mijn vakgebied heb zegt ze "stop maar, ik begrijp er niets van". Vandaag liep ze ook weer weg, gehaast voor de televisie.
En toen ik haar op aansprak haalde ze haar schouders op. Kon wel weer janken. Ik begrijp niet dat ik wel zou moeten weten wat haar gevoelens zijn en mij daaraan aanpassen, maar andersom geldt dat niet? Snap wel weer waar die behoefte aan liefde en zorg vandaan komt...
(Ik droomde al van kleins af aan, groep 4 vermoed ik, dat de docent die ik dat jaar had voor mij zorgde. Begon met een zwangerschapsdroom en dat zij mij begeleidde, de jaren daarna droomde ik dat ik flauw viel en dat die docent voor mij zorgde. Vanaf dat moment raak ik gehecht aan die docent, elk jaar weer een andere. Tot X, dan.)
|
Beheerder |
Noem het maar cognitieve dissonantie.
Iemand die niet wil horen, is dover dan een dove.
Ze ontvlucht iedere confrontatie.
Maar ze blijft daarmee wel hangen in haar slachtoffergedrag.
Dat houdt ze verbeten vol omdat het haar voordelen oplevert.,
Namelijk met rust gelaten worden en ontzien.
Maar dat is vermijdingsgedrag. Haar innerlijk zal haar lastig blijven vallen tot ze de waarheid onder ogen wil zien.
Je kunt zaken niet blijvend verdringen, want dan wordt het onbewuste vijandig. Dat uit zich vooral in nerveuze onrust en storende symptomen.
Afleiding zoeken is hun manier om hun emoties, gevoelens en problemen te ontwijken.
In plaats van met jou te praten zit ze liever achter het eenogige kijkkastje.
Hun waarheid is dat wat in hun straatje past. Dat kan overigens per moment verschillen.
Het water is koud geworden. Symbolisch, bijna alle liefde is weggevloeid en ze beseft niet wat ze koud laat worden.
Zoek iemand waarmee je kunt praten en desnoods eens uithuilen.
Een goede vriendin kan je misschien helpen?
Zoek nooit liefde of compensatie bij iemand die je dat niet kan geven.
Je haakt naar liefde maar een ijskoningin kan je die niet geven.
Probeer het nooit in te halen, dat kan niet.
Steek geen energie in iemand die zich afsluit en de wandelende depressie in persoon is.
Depressie is vaak een manier om zich voor iedereen af te sluiten.
Je klopt op gesloten kluisdeuren.
Eigenlijk is het dus beter voor mijzelf als ik haar zoveel mogelijk met rust laat en haar gang laat gaan tot op zekere hoogte. Ik heb m'n uiterste best gedaan en meer kan ik niet meer doen, het is nu aan haar.
Het blijft wel vervelend dat ik blijkbaar, bewust en onbewust, een honger heb naar iemand die voor mij zorgt en liefdevol is. Natuurlijk kan ik het beste zelf die persoon zijn. Het blijft toch fijn als er ook iemand anders is die onvoorwaardelijk van je houdt.